Zachowania niewerbalne
W poprzednich artykułach omówione zostały autoprezentacyjne zachowania werbalne, czyli techniki polegające na mówieniu o sobie, budowaniu obrazu siebie za pomocą słowa mówionego lub pisanego. Do kształtowania wizerunku wykorzystywane są jednak również także tzw. zachowania niewerbalne, takie jak mimika, gesty, pozycja ciała, sposób poruszania się itp.
W powszechnym odczuciu zachowania takie mają charakter czysto spontaniczny i wypływają z czynników wewnętrznych, czyli są niekontrolowanymi przejawami (symptomami) życia psychicznego jednostki. W praktyce jednak bardzo często używane są one – świadomie i nieświadomie – do wywierania określonego wrażenia na innych.
Komunikacja niewerbalna – każda z form komunikacji, poza językiem, do których zalicza się parajęzyk (pozawerbalne aspekty mowy), wyraz twarzy, wymiana spojrzeń, kontakt wzrokowy, mowa ciała (gesty i inne ruchy ciała pełniące funkcję komunikacyjną) i proksemika (wykorzystanie przestrzeni osobistej w celu komunikacyjnym) (Colman 2009, 327).
W 1967 roku psycholog amerykański Albert Mehrabian oszacował – opierając się przeprowadzonych badaniach – że komunikat werbalny stanowi tylko 7% informacji, jaką przekazujemy innym o naszych uczuciach, przekonaniach i postawach. Pozostałe 93% to sygnały niewerbalne – w tym 55% to tzw. mowa ciała, a 38% dotyczy tonu, barwy głosu itp. Zaskakujące?
Prezentowanie emocji
Dodaj komentarz